Het weeshuis deel 1
Blijf op de hoogte en volg Fred
08 Juli 2013 | Thailand, Nong Khai
Sawatdee ghrab.
Ik loop wat achter met mijn verslagen. Ellen is gisteren aangekomen in Bangkok en we hebben inmiddels twee dagen achter de rug. Meer hierover volgt nog, nu eerst terug in de tijd.
De eerste week weeshuis heb ik achter de rug. Het klinkt mogelijk dat ik het niks vond, maar niets is minder waar. De eerste dagen waren zeer enerverend , moeilijk en ook erg emotioneel. Ik heb erg veel indrukken opgedaan. Maandag begon met een voorstel rondje. Een praatje met de medewerkers. Nou ja, een praatje...niet echt want het hoofd spreekt een beetje engels en de rest van de dames totaal niet. Maar we kwamen er wel uit. Het zijn in ieder geval leuke mensen. Het weeshuis ligt in een zijstraatje midden in het centrum van Nong Khai en 10 minuten lopen van mijn guesthouse. Erg fijn dus. Het is een heel eenvoudig pandje. Als je binnenkomt, zonder schoenen uiteraard, loop je gelijk in het speelgedeelte van de 10 weesjes. In een hoek staat een oude versleten box met daarin oud en versleten speelgoed. Er liggen twee grote matten op de grond waarop de kleinste liggen en waarop de kinderen gemasseerd worden. Een lage kast sluit de doorgang af naar de keuken, het wasgedeelte, de douche en de slaapruimte. Alles is voor mijn gevoel overigens niet echt netjes en hygiënisch. Ik druk me dan bijzonder netjes uit. In de slaapruimte staan tien kinderbedden. Alle ruimtes worden een beetje koel gehouden door ventilatoren. Als het echter heet is, werkt dit niet echt geweldig maar goed, het is beter dan niets. Dan is er nog een bovenverdieping waar de was wordt opgehangen, de voorraad staat en waar de slaapkamer is voor de twee medewerkers die nachtdienst hebben.
De leeftijd van de kinderen varieert van vier maanden tot zes jaar. Twee gehandicapte kinderen waarvan eentje geheel spastisch en blind. Dat arm propje is nu 6 jaar geloof ik. Het was door de ouders op de stoep gelegd. Door de zware handicap zal dit kindje nooit geadopteerd worden en dus totdat ze sterft in haar bedje moeten liggen of soms in de speelruimte op de mat. Te triest voor woorden. Deze week huilde ze flink omdat ze telkens krampjes had. Nou, dat gaat je dan even niet in de koude kleren zitten. Ik aaide haar over haar hoofdje en streelde door haar haartjes waarbij ik met mijn vingers haar hoofdje masseerde. Tussen de traantjes door kwam er een klein glimlachje maar dat veranderde weer snel in een zeer ongelukkig snoetje. Pfffff.
De jongste van vier maanden heeft geen vader en het meisje is weggehaald bij haar moeder van vijftien. Dit is eigenlijk de hele geschiedenis wat ik weet van de kids en meer wil ik eigenlijk ook niet weten. Het is al zwaar genoeg en als ik weet waarvoor ze er zijn dan pijnig ik mezelf maar meer en meer en dat wil ik even niet.
Dinsdagochtend heb ik de kinderen gemasseerd. De meesten vonden het heerlijk. Ik had de kleinste en jongste als eerste. Het piepkleine snoetje schaterde bij de strelingen. Nadat haar gezichtje helemaal verdween onder mijn grote handen, masseerde ik haar lijfje en ledematen. Super, echt super. Toen een klein dikkertje. Hihi, wat een geweldige ervaring. Na de massage was het etenstijd waarbij ze wat rijst kregen met een klein beetje wortel en kip. Na het eten werden ze in bed gelegd en werd een flesje (met speen) met voeding uitgedeeld. De helft van de kinderen kan het flesje zelf vasthouden en de andere helft wordt op de zij gelegd met het flesje aan de mond op een handdoek zodat het niet uit het mondje valt. Al drinkend valt de helft in slaap. Voor mij is het dan tijd om te gaan ontspannen tot een uur of 2 in de middag.
Dat is het nu overigens ook, tijd voor ontspanning. Ik ben moe, fysiek maar ook geestelijk. Ik ga slapen. De volgende keer het vervolg over het weeshuis. Tot dan, het gaat jullie goed,
Sawatdee ghrab.
Ik loop wat achter met mijn verslagen. Ellen is gisteren aangekomen in Bangkok en we hebben inmiddels twee dagen achter de rug. Meer hierover volgt nog, nu eerst terug in de tijd.
De eerste week weeshuis heb ik achter de rug. Het klinkt mogelijk dat ik het niks vond, maar niets is minder waar. De eerste dagen waren zeer enerverend , moeilijk en ook erg emotioneel. Ik heb erg veel indrukken opgedaan. Maandag begon met een voorstel rondje. Een praatje met de medewerkers. Nou ja, een praatje...niet echt want het hoofd spreekt een beetje engels en de rest van de dames totaal niet. Maar we kwamen er wel uit. Het zijn in ieder geval leuke mensen. Het weeshuis ligt in een zijstraatje midden in het centrum van Nong Khai en 10 minuten lopen van mijn guesthouse. Erg fijn dus. Het is een heel eenvoudig pandje. Als je binnenkomt, zonder schoenen uiteraard, loop je gelijk in het speelgedeelte van de 10 weesjes. In een hoek staat een oude versleten box met daarin oud en versleten speelgoed. Er liggen twee grote matten op de grond waarop de kleinste liggen en waarop de kinderen gemasseerd worden. Een lage kast sluit de doorgang af naar de keuken, het wasgedeelte, de douche en de slaapruimte. Alles is voor mijn gevoel overigens niet echt netjes en hygiënisch. Ik druk me dan bijzonder netjes uit. In de slaapruimte staan tien kinderbedden. Alle ruimtes worden een beetje koel gehouden door ventilatoren. Als het echter heet is, werkt dit niet echt geweldig maar goed, het is beter dan niets. Dan is er nog een bovenverdieping waar de was wordt opgehangen, de voorraad staat en waar de slaapkamer is voor de twee medewerkers die nachtdienst hebben.
De leeftijd van de kinderen varieert van vier maanden tot zes jaar. Twee gehandicapte kinderen waarvan eentje geheel spastisch en blind. Dat arm propje is nu 6 jaar geloof ik. Het was door de ouders op de stoep gelegd. Door de zware handicap zal dit kindje nooit geadopteerd worden en dus totdat ze sterft in haar bedje moeten liggen of soms in de speelruimte op de mat. Te triest voor woorden. Deze week huilde ze flink omdat ze telkens krampjes had. Nou, dat gaat je dan even niet in de koude kleren zitten. Ik aaide haar over haar hoofdje en streelde door haar haartjes waarbij ik met mijn vingers haar hoofdje masseerde. Tussen de traantjes door kwam er een klein glimlachje maar dat veranderde weer snel in een zeer ongelukkig snoetje. Pfffff.
De jongste van vier maanden heeft geen vader en het meisje is weggehaald bij haar moeder van vijftien. Dit is eigenlijk de hele geschiedenis wat ik weet van de kids en meer wil ik eigenlijk ook niet weten. Het is al zwaar genoeg en als ik weet waarvoor ze er zijn dan pijnig ik mezelf maar meer en meer en dat wil ik even niet.
Dinsdagochtend heb ik de kinderen gemasseerd. De meesten vonden het heerlijk. Ik had de kleinste en jongste als eerste. Het piepkleine snoetje schaterde bij de strelingen. Nadat haar gezichtje helemaal verdween onder mijn grote handen, masseerde ik haar lijfje en ledematen. Super, echt super. Toen een klein dikkertje. Hihi, wat een geweldige ervaring. Na de massage was het etenstijd waarbij ze wat rijst kregen met een klein beetje wortel en kip. Na het eten werden ze in bed gelegd en werd een flesje (met speen) met voeding uitgedeeld. De helft van de kinderen kan het flesje zelf vasthouden en de andere helft wordt op de zij gelegd met het flesje aan de mond op een handdoek zodat het niet uit het mondje valt. Al drinkend valt de helft in slaap. Voor mij is het dan tijd om te gaan ontspannen tot een uur of 2 in de middag.
Dat is het nu overigens ook, tijd voor ontspanning. Ik ben moe, fysiek maar ook geestelijk. Ik ga slapen. De volgende keer het vervolg over het weeshuis. Tot dan, het gaat jullie goed,
Sawatdee ghrab.
-
08 Juli 2013 - 21:34
Annemie:
Hallo,
Wat fijn te lezen dat je je hulp in het weeshuis kunt bieden en dat de kindjes er hun genot en profijt van hebben! Ga zo door zou ik zeggen.
Ben wel benieuwd of Ellen een goeie reis heeft gehad en hoe haar eerste indrukken zijn!
Doe haar ook de groeten van mij. -
09 Juli 2013 - 05:17
Vivian:
Fijn dat Ellen goed is aangekomen. Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
