Samen in Bangkok 2

Sawatdee ghrab, kaa

We waren gestopt bij de "welkomstranen" van ons. Ellen had een goede reis achter de rug. Samen besloten we om naar Changhai Mansion te gaan via openbaar vervoer. Hier had ik inmiddels ervaring mee vanwege dezelfde trip van het hotel naar het vliegveld. Eerst weer met de skytrain en vervolgens met de metro. Ellen genoot van het uitzicht van de skyline van Bangkok. Een afwisseling van hoge moderne gebouwen en hotels in contrast met de vieze oude onverzorgde panden waarbij je tussendoor de prachtige gewelven van de tempels (Wat in Thai) zag uitpieken. Wij stapten uiteindelijk uit bij Hua Lamphong en gingen te voet naar het hotel. De drukte van het wegverkeer, het lawaai, de stank van de uitlaatgassen, de onverzorgde stoepen waarover je je nek kon breken vielen in het niet tegen het prachtige zicht van Wat Trimit. Een enorm tempelcomplex wat vlak naast ons hotel ligt.
In het hotel en de kamer genoot Ellen net als ik van te voren deed. Wat een sfeer, ongelooflijk. Ondanks Ellen moe was van de trip, nou ja trip....een reis van bijna 28 uur in totaal vanuit Maastricht, besloten we om Wat Trimit te gaan bekijken. Deze bleek na vijf uur dicht te zijn dus ik ging Ellen wegwijs maken in Chinatown. Ik kende Chinatown al van een eerder bezoek. Kennen is een erg groot woord maar als ik eenmaal ergens geweest ben, weet ik precies waar ik moet zijn. We liepen in een van de grote bekende straten van Chinatown. Een verkeer van jewelste, duizenden auto's die elkaar geen ruimte gunnen. Verkeersregels zijn er zeker wel maar niemand gebruikt ze. Als voetganger moet je zelfs niet oversteken bij een VOP want dan rijden ze je toch gewoon de broek van je kont. Langs de stoepen, op een gedeelte van de rijbaan, komen na vijf uur steeds meer eetkraampjes. De wankelende en uit elkaar vallende tafeltjes staan gewoon langs de weg. Als je een plaatsje hebt gevonden op een van de honderden plekjes, kun je genieten van een heerlijke Thaise maaltijd waarbij dan wel de uitlaatgassen je neusgaten vullen. Maar het heeft wel wat en het eten smaakt. Je moet ook niet te ver van je tafeltje gaan zitten want dan heb je kans dat je niet meer je bordje met nudels voor je ziet maar de kapotte vliegen op de grill van de voorkant van een of andere auto. Wij gingen in een zijstraatje naar een restaurant. Super veel volk maar we werden met zijn tweeën vriendelijk ontvangen en naar een plaats gebracht. Hier genoot Ellen van haar eerste Thaise maaltijd. Voldaan vertrokken we richting hotel maar we konden het niet laten om een massagesalon binnen te gaan. Hier kregen we een heerlijke voetenmassage. Tevreden en wel gingen we naar het hotel om van de eerste nacht te genieten.

Na een heerlijke nacht en een lekkere douche gingen we naar de ontbijtzaal. Een prachtige zaal met overvriendelijk personeel en....... heeeerlijke echte verse koffie. Het ontbijt bestond uit een buffet waar super veel te krijgen was, van eenvoudige cornflakes en toast met jam, tot een volledige maaltijd. Voor de Thai is er namelijk geen verschil tussen ontbijt, lunch en diner. Maar wij hielden het bij een heerlijk eigerecht, toast, vruchtensap, vers fruit, thee en..... ..yep, mijn heerlijke koffie. De eerste echte koffie sinds mijn eerste week in Oa Nang beach waar ik dure koffie dronk in een speciaalzaak.
Na het ontbijt vertrokken we naar Wat Trimit. Een marmeren reusachtig complex met een gouden koepel op het dak. In deze tempel staat een massief gouden beeld van vier meter hoog, 5000 kg en een waarde van ongeveer 33 miljoen euro. Het was zo fantastisch....echt. Wat een juweel. En dan het uitzicht niet te vergeten. Na vele foto's en nadat ik even gereciteerd had, vertrokken we weer. We namen een tuktuk naar het weeshuis in Bangkok. We hadden daar een afspraak met de directeur. De rit was geweldig. De zeer lawaaiige en hard op en neer rammelende tuktuk bracht ons naar een of ander afgelegen straatje. In dit straatje lag het weeshuis en we maakten daar kennis met de directeur. Een kleine Thaise vrouw op leeftijd die na 35 jaar nog steeds zichtbaar genoot van haar werk. Heel trots toonde ze ons het grote boek waarin foto's van geadopteerde weeskinderen. Nog nooit hadden we een mens gezien met zo ontzettend veel hart en toewijding voor haar bijzonder ongewaardeerde werk. Hiermee bedoelen we dat zij al 35 jaar leed en tegenslag moet aanhoren met de nodige kritiek van de Thaise bevolking. Zij kreeg naast negativiteit van haar eigen bevolking ook geen steun van de overheid. De bevolking beticht haar al sinds jaar en dag van het verhandelen van kinderen. Dit terwijl zij honderden uren per maand al 35 jaar lang, zich inzet voor het wel en wee van kinderen die door hun eigen bevolking en regering in de steek gelaten zijn. Het is dan ook niet gek dat ik dit weer met grote tranen en emotie zit te typen. Ik vecht op het terras van Mutmee even tegen mijn tranen. Wat is dit... ....hard. Op de stipjes had ik een enorm vloekwoord in mijn hoofd. Maar goed ik moet sterk blijven voor het wel en wee van de kinderen en blij zijn dat wij een kleine bijdrage kunnen leveren. Ik week even van mijn verhaal af maar het gevoel speelde even parten. Om terug te komen op het gesprek met de directeur. Vele schrijnende verhalen kregen we te horen waarbij we eigenlijk blij waren voor het foto moment. Alle kinderen en medewerkenden poseerden voor mijn camera. Hierna was het etenstijd. Een van de kleintjes kwam met gestrekte armpjes naar me toe en ik tilde haar op. Heel tevreden legde ze haar armen om mijn nek en legde ze haar hoofdje op mijn schouder. Wat een fantastisch moment wat Ellen heeft vastgelegd op camera. Etenstijd.....Ellen kreeg een kind toegewezen en ik had dat kleintje nog op mijn arm dus we begonnen met het voeden van de kids. Ellen voelde zich geweldig bij het geven van het eten. Maar niet alleen van het geven van het eten. Van alles om haar heen....de fijne hulpvaardige medewerkers, de directeur maar voornamelijk van de kids. Na het eten gingen ze naar bed en kwam voor ons een emotioneel moment. Het groot houden van het afgelopen uur kwam er even uit. Hoe gek het ook mag klinken maar heel blij en voldaan van ons bezoek gingen we met de taxi terug naar Chinatown.

Gekomen in Chinatown gingen we de vele straatjes bekijken. De grote straten zijn al druk maar de kleine zijstraatjes zijn erg, heel erg. Aan twee kanten van de straat liggen honderden winkeltjes afgewisseld door de vele eettentjes. Hier lopen dan vele mensen en daar tussendoor, geloof het of niet, rijden gewoon de brommers en soms zelfs een kleine truck. Voor de mensen is al bijna geen plaats, laat staan voor de rest. En geloof ons, je wint het niet van een brommertje, ze rijden gewoon door. In een afgelegen straatje, we waren de weg een beetje kwijt, stond een klein eettentje. De stoelen en tafels stonden op de veel te smalle stoep. Hier bestelden we een nudelsoep met varkensvlees. Althans ze zeiden dat de bollen in de soep varkensvlees was. Dat zal zeker wel, maar ze zeiden niet welk deel van het beest we vermaalden tussen onze tanden en doorslikten. Maar het was heerlijk. Na het betalen van 70 baht, zo'n 1.70 euro vertrokken we richting pier. Hier hadden we een boeking gedaan oo een rondvaartboot bij night inclusief diner en traditioneledans. Hierover meer in deel drie.