Samen in Bangkok 1

Sawatdee ghrab, kaa

Hallo beste mensen. Ik begin met ghrab en kaa omdat ik dit verslag samen met Ellen schrijf. Zoals jullie weten zeggen de mannen ghrab en de vrouwen kaa achter een woord of zin kwa beleefdheidsvorm. Ik spring vaak van de ik naar de wij vorm maar dat komt helemaal goed.
Vorige week zondag, nu dus precies een week geleden stapte ik in het vliegtuig naar Bangkok, Dom Mueang airport. Ellen zou omstreeks 14:00 uur aankomen op Suvarnabhumi airport, het grote internationale vliegveld. Suvarnabhumi, een naam die ik na zeven weken nog steeds niet uit mijn hoofd kan uitspreken. Na een heerlijke vlucht van een uur kwam ik om tien uur aan op Dom Mueang. Ik had nog veel tijd dus ik besloot met het openbaar vervoer naar Chinatown te gaan omdat wij daar ons hotel geboekt hadden. Met een erg gammele bus reed ik 30 minuten door Bangkok naar mijn volgende bestemming, Muchit. Dat is die hele grote busstop waarover ik het al had in een van mijn verslagen. Daar aangekomen stapte ik in de metro. Ten opzichte van die bus een hypermoderne metro die dwars door Bangkok rijdt. Eerst wilde ik een taxi nemen want dat is oh zo makkelijk maar wilde echt eens de moeilijke weg nemen. Maar nee hoor, het is zeker niet moeilijker want in de zeer grote drukte en warboel van deze enorme stad, kun je in de metro super goed reizen. De bussen niet want daar moet je volgens mij voor gestudeerd hebben. Maar vanaf het vliegveld word je door medewerkers van de informatieposten geheel begeleid naar je bus. Dus ik zat in de metro, die overigens voorzien is van airco. Een zeer aangenaam iets want ik loop hier de hele dag leeg en heb maar leed dat ik mijn gezicht droog houd. Ik stapte uit bij het eindstation, Hua Lamphong, de halte vlak bij Chinatown. Ik had me voorgenomen naar het hotel te lopen want het was maar tien minuten wandelen. Ja, had ik me voorgenomen. Ik had aan meerdere personen de weg gevraagd maar die keken me aan of ik een buitenaards wezen was. Ha, wie weet. Maar ik merkte al snel dat ik er zo nooit zou komen dus ik liet de eerste taxi stoppen. Dit doe je door je arm te strekken en met je vingers te wiebelen. Het raampje ging open en ik kreeg een vriendelijke lach. Toen ik het routekaartje liet zien, verdween die lach, hij zwaaide met zijn arm en scheurde weg. Of het nu aan mij lag of dat hij plots moest schij...eh poepen, dat zal ik nooit weten. Een evenzo vriendelijke tuktuk chauffeur stopte naast me en vroeg "where you go". Ik liet het kaartje van het hotel zien en hij zei gelijk 100 baht. Een goed teken want hij wist dus waar het was. Maar 100 baht was zeker teveel dus ik zei 70. Zonder twijfel zei hij ja (ok wijsneuzen hij zei "yes"). Waarom hij zo snel overstag ging werd duidelijk na een twee minuten rit met een waarde van hooguit 30 baht. En dan maar afvragen waarom hij die brede smile had. Maar goed, hij gelukkig en ik stond voor het hotel, Changhai Mansion. Voordat ik het wist was mijn koffer weg en het scheelde niet veel of ik werd ook naar binnen gedragen. Dat ik moest lopen lag natuurlijk aan mijn gewicht van 88 kg schoon aan de haak. Die kleine Thai ging daar niet aan beginnen. De eerste indruk van het hotel was schrikken. Wij betaalden namelijk 60 euro per nacht, per kamer. Voor Nederlandse begrippen erg goedkoop maar voor Thaise vreselijk veel geld. Maar het zag er uit als de lobby van een goedkoop 1 sterren hotelletje. Na inchecken volgde ik de bellboy naar de lift. Bij de derde verdieping gingen de deuren open, ik stapte uit en mensen.....ik zag het mooiste hotel dat ik ooit in mijn leven had gezien. Niet te beschrijven. Geheel authentiek Chinees. Alles, van plafond tot vloer. Hij bracht me naar kamer 307. Toen ik hier binnenkwam viel de mond open. Ik heb sjiekere hotels gehad in mijn leven maar ik spreek over mooi en authenticiteit. Je ging echt terug in de tijd van bijvoorbeeld de Ming style. Ik legde mijn koffer op het bed van zeker 2 meter breed, en genoot even van de kamer. Voornamelijk het bad viel op. Gewoon los in de kamer en het was meer een klein zwembad. Volgens mij mocht je zonder zwemdiploma niet badderen.
Maar het was tijd om naar Suvarnabhumi (haha, voor het eerst ineens goed gescheven) te gaan. Ik nam deels de metro, waar ik nu wel te voet naar toe ging en niet voor de 30 baht, maar voor het uitzicht, en vervolgens de skytrain. Na een reis van 45 minuten voor een bedrag van nog geen 2 euro, stapte ik het heerlijk gekoelde vliegveld binnen.
De vlucht van Ellen had wat vertraging maar toen ik op de borden zag dat haar vlucht geland was, liepen de tranen over de wangen. Na een uur wachten, zag ik haar eindelijk op de beeldschermen lopen en haastte me naar de uitgang van de aankomst terminal waar ik haar eindelijk in mijn armen kon sluiten. Tranen, rillingen en voornamelijk blijdschap maakten zich meester over mijn gevoel.
Met deze woorden sluit ik even af om een vervolg verslag aan te maken, dat leest wat makkelijker denk ik dan ellenlange teksten.

Dus tot zover.... sawatdee ghrab.