Mijn bezoek aan Bangkok en afscheid van school

Sawatdee ghrab,

Afgelopen weekend ben ik in Bangkok geweest. Ik ben mijn vriendin Alisa gaan opzoeken.
Op vrijdagavond stapte ik in de nachtbus van Phon Phisai naar Bangkok, zo'n 650 km. De bus is een dubbeldekker met drie stoelen in een rij, twee rechts en een links. Je kunt bijna zetel zeggen. Buiten het feit dat ik een slechte slaper ben, kun je heel aardig een dutje doen en de bijna 9 uur durende trip is voorbij voordat je het weet. En het ticket....een retourtje voor 25 euro. Nou daar ga je niet over zeuren dacht ik zo. Hoewel mijn nacht niet zo super was ging het best snel voorbij en kwam ik om 5 uur in Bangkok aan. Mochit busstop. Nou busstop... jemig, bijna zo groot als het centrum van Maastricht. Honderden bussen uit alle windstreken komen aan bij deze grootste busstop van Thailand. Echt een 500 tal bussen als het niet meer is. Duizenden mensen, honderden taxis, honderden winkeltjes.... Vies en oudbollig maar echt geweldig om mee te maken.
Al snel had ik de taxi naar Khoasan road waar mijn vriendin woont. Rond zes was ik daar en zocht een hotel. Niet moeilijk trouwens. Ik vond een aardig hotel voor 700 baht, ongeveer 18 euro. Airco, dubbel bed, kleine badkamer maar heel netjes. Na wat geslapen te hebben ging ik naar "mijn" massagesalon waar Alisa woont. Ze heeft een kwartier om mijn nek gehangen die arme meid. En, ja, ik moest een traantje laten. Ze is zo super lief en heeft cherum (geen Nederlands maar jullie begrijpen me wel) niks, letterlijk. Van de 250 baht voor een massage krijgt ze 0,5 procent. 1 Baht dus. Nou, 40 baht is 1 euro!!!! Ze heeft gemiddeld drie massages per dag, dus 3 baht. Keer 30 dagen, is 90 baht voor een hele maand te werken van 13:00 uur tot 6 uur in de ochtend. Zeven dagen per week. Ok, ze mag slapen in de massagesalon op een bedje en krijgt wat eten. Al 13 jaar lang. Hierin heeft ze twee straten gezien, letterlijk. Nou mensen, het is mijn vriendin geworden en ik help mijn vrienden die in de problemen zitten, al is het mijn laatste euro. Dus ik kocht haar weer van haar baas voor 400 baht en ging met haar naar Chinatown. Wij namen de watertaxi. Fantasisch. Ik maak volgende week dezelfde trip met Ellen. En dan Chinatown. Jemig wat een gewaarwording. Op elke stoeptegel lopen twee mensen. In de smalle straten idem, alleen rijden er dan nog auto's en kleine vrachtauto's tussen de mensen door. De duizenden kraampjes, winkeltjes, eettentjes enz zijn geweldig. Oud en een grote zooi maar hé, het is Maastricht niet. Ook de vele Chinese winkeltjes zijn geweldig. Echt de helft van de bevolking is gewoon aan het werk. Ik maakte Alisa blij met wat schoentjes, twee jurkjes en een paar kleine prulletjes. Ze is zo blij en dankbaar. Het eerste wat we deden waren nieuwe schoentjes. De oude schoenen, waar geen zolen meer onder zaten en meer gaten in zaten dan in mijn sandalen, vlogen gelijk in de prullenbak. Na moe en voldaan te zijn gingen we terug naar huis om wat te eten. Ik bracht haar naar huis waar ze gelijk de klok heeft rondgeslapen tot de dag erna. En ik....ik voelde me blij om haar te kunnen helpen. Ik had zelf nog een broek en twee shirts nodig maar ik hield het bij een shirt.
Zondag hebben we ontbeten en na lang gekletst te hebben met de vertaler van Google en met handen en voeten, zijn we naar een winkelcentrum geweest gezien het weer. Winkelcentrum, zeg maar overdekte stad. Mijn Boeddha zeg wat een oppervlakte. De gezellige middag kwam al snel tot zijn einde en ik moest terug met de bus. Ik nam afscheid van Alisa en vertrok om 21:30 uur terug naar Phon Phisai.

Om zeven uur was ik terug en na het douchen wachtte mij een onaangename verrassing. Patricia en Jack wilde met me praten. Op zondag werden ze gebeld door Ieuw, de Engels lerares met de mededeling dag ze een ander programma had gemaakt waar ik niet meer in paste. Ze gaf geen enkele reden aan. Zelf met stomheid geslagen brachten Jack en Patricia mij het nieuws. Ik was er helemaal van uit mijn doen en mijn Borderline hielp al helemaal niet. Drie weken heb ik haar klassen gedraaid waarbij ik van haar en anderen vele complimenten kreeg. De donderdag en vrijdag was het op de lerarendag nog schatje hier en schatje daar met de nodige opmerkingen hoe goed of dat ze mij wel vond. Zeer teleurgesteld waarbij ik natuurlijk weer mezelf de schuld ging geven, gaf Patricia en Jack aan dat het zeker totaal niks met mij te maken had. Het is volgens hen de Thaise mentaliteit op deze manier met mensen om te gaan en de betreffende niet recht in de ogen durven te kijken. Ik ga niet verder in op wat ik hierover denk want dan moet ik over Ieuw gaan praten en zo zit ik niet in elkaar. Ik zeg alleen dat het erg respectloos is. Zelf wilde ik niet meer naar school want dan zouden de andere leraren aan mij gaan vragen waarom ik weg ging. Ondanks Ieuw het duidelijke probleem is, wilde ik haar niet voor het blok zetten en de eer aan mezelf houden. Daarbij spreken ze geen Engels. Ik heb alleen niet van de kids afscheid kunnen nemen die helemaal dol op me waren. Ook niet van de leraren. Nu, na vijf dagen, heb ik er nog last van en trek ik het me nog steeds zelf aan. Terwijl velen zeggen dat het geen fluit met mij te maken heeft. Ik mis de kids, echt, tranen staan me in de ogen......
Na lang denken heb ik dan ook besloten een maand eerder aan mijn doel te gaan werken.....maandag 1 juni begin ik in het weeshuis. Voor iedereen hier de link voor informatie van het weeshuis. http://www.ffac-foundation.org
Ik hoop hier flink bij te kunnen trekken want vanaf mijn vertrek laat mijn gezondheid niet toe om me lekker te voelen. Mijn problemen hebben zich meester gemaakt en ik krijg ze niet de baas. Ik knok 24 uur en dat maakt me moe en onvoldaan. Ik heb al informatie aangevraagd om mijn terugkomst twee maanden te verzetten. Dat wil zeggen dat ik, voor zover ik me nu voel, nog voor vijf weken hard ga werken in het weeshuis. Voel ik me dan nog zo slecht, ben ik genoodzaakt me gewonnen te geven en terug naar huis te komen. Maar voorlopig zet ik door en hoop op verbetering de komende weken.
Het gaat jullie goed,

Sawatdee ghrab