Dag van de leraar

Sawatdee ghrab
Vandaag was de dag van de leraren. Deze worden dan door de kinderen geëerd. Elke klas maakt twee bloemstukken. Een voor de jongens en een voor de meisjes. Het zijn prachtige bloemstukjes die in een kelk verwerkt worden. Super fijne bloemetjes (jasmijn) worden met andere bloemetjes opgestoken in prachtige vormen. Dan heeft elk kind nog een roos, een siertakje of een kransje van jasmijn.
Nou, de viering begon met de directeur die het podium opging, boog drie keer en met de bekende waai groette hij het Boeddhabeeld, een heel groot "heilig" boek speciaal voor leraren en voor de afbeelding van de koning. Nadat hij ging zitten gingen de rest van de leraren bij de directeur zitten. Mijn rechter wijsvinger was weer druk aan het werk met de ontspanknop van mijn fotocamera. Totdat......mijn Engels lerares het woord kreeg achter de microfoon. Zij meldde op zijn Engels dat de directeur en leraren vonden dat ik geen vrijwilliger was en nodigde me uit op het podium erbij te gaan zitten als compleet lid van het team. Bijzonder vereerd en met een verlegen kop, betrat ik het podium waarbij ik vriendelijk werd begroet door het team. Ik moest ook nog voorraan zitten. Wow....ik wist ff geen houding te geven. Ik wist namelijk wat er ging gebeuren. De kinderen komen namelijk een voor een voor de leraren zitten en reiken het bloemstukje uit aan de leraar waar ze voor zitten. Hierna maken ze, terwijl ze op de knieën zitten, een hele diepe buiging met hun hoofd op hun handen die plat op de grond liggen. Hierna geeft de leraar een aai over de bol en geeft schouderklopjes waarbij hij/zij iets zegt in het Thai (pff Fred, ja niet in het Duits....duh). Nou en daar had ik even wat moeite mee. Iemand die voor me buigt en op de knieën gaat. Zelf zal ik nooit en ten immer voor iemand op de knieën gaan want ik vind iedereen gelijk. En voor mij moet al zeker niemand buigen. Maar je probeert dan te denken aan de gebruiken van hier en na een aantal leerlingen voelde ik het niet meer zo. Mensen wat een eer was het om als non-leraar erbij te mogen zitten terwijl ik pas een paar keer les had gegeven. Iets om nooit te vergeten.

Na de luch op school ging ik naar het weeshuis, 40 km verderop in Nong Khai. Ik vond het weer heerlijk tussen de kids te hangen en te knuffelen. Ik had het gesprek met de manager. Zij gaf mij aan dat ik een brief moest schrijven aan de directeur in Bangkok die daar in een tweede van de in totaal drie weeshuizen zit. Omdat ik zeven weken wil blijven, wilde zij alles weten, en helemaal terecht natuurlijk. Het was allemaal geen probleem maar wil gewoon iets op papier hebben. Ik kon wel niet slapen in het weeshuis aangezien ik een man was....eh....ben. De dames gaan in Nong Khai op zoek naar een gasthouse waar ik voor rond de 170 euro per maand kan verblijven. Nou prima toch. Misschien dat ik mijn tijd wel verdeel en ook nog een aantal weken naar Bangkok ga.
Ik vertelde de manager dat ik 45000 baht. (1100 euro) te besteden heb en dat ik dat wilde uitgeven aan de eerste levensbehoefte. We rekenden uit dat we rond de 300 melkpakken (poeder) konden kopen waardoor de kinderen voor een half jaar eten hebben. Lieve mensen, dat hebben jullie geregeld. Misschien dat we er wat minder van maken en nog een paar duizend luiers kopen. In het weeshuis zijn ze zeer blij. In ieder geval is het eerste kleine bedrag besteed aan drie hele grote verplaatsbare ventilatoren waar erg grote behoefte aan was. Als ik over 8 weken in het weeshuis ben, gaan we naar de Makro voor de inkopen en zullen jullie alles te horen krijgen met foto. Ik wil graag laten weten dat elke eurocent persoonlijk besteed wordt.
Na een leuk gesprek en een hoop geknuffel, gingen we naar een sushi restaurant waar Jack trakteerde op een etentje voor zijn verjaardag.

Mensen, mijn dank is groter dan ik kan uitleggen en met dikke tranen en een diepe buiging zeg ik dan ook, heel heel heel hartelijk dank voor jullie bijdrage. En realiseer wat jullie voor deze kinderen doen.
Kup koon ghrab, sawatdee ghrab, Hartelijk dank, hoi....