Even wat moeite

Sawatdee ghrab,
zo, terug van weggeweest. Mijn laatste reisverslag is alweer een aantal dagen geleden. Ik had even geen puf, inspiratie, zin, geef het maar een woord. Eigenlijk ging het niet lekker. Of het nu mijn Borderline is of dat het gewoon even niet lekker ging, ik weet het niet. Het valt wel een beetje tegen in ieder geval. Zo werd ik op de school voor de leeuwen geworpen en ben ik tot nu toe letterlijk de opvulling geweest van de leraar Engels. Totaal niets met mij doorgenomen dus ik wist helemaal niet waar de kinderen mee bezig waren. Er werd me wel een lijst in de handen gedrukt met de onderwerpen die dit jaar behandeld moeten worden maar dat was ook alles. In de klas hangt een groot smartbord.....geen software. In de klas staat een computer.....werkt niet. In de klas hangt een groot krijtbord......versleten waar niet op te schrijven is. In de klas is totaal geen lesmateriaal. Er is internet....werkt niet. Dan hebben ze nog een falang (weet je nog....een blanke) en die staat dan voor de verschillende klassen en die heeft alleen een blaadje met onderwerpen. Nou daar moet ik het mee doen. Improviseren kan ik wel, en het is ook wel gelukt tot nu toe, maar het is nondeju niet makkelijk zeg. Ik ben een ex politiemanneke, een ex begrafenisondernemer....maar geen leerkracht. En de Pabo duurt niet voor niets 4 jaar (geloof ik). Mijn lessen vielen bij de kids in ieder geval in de smaak maar dit is geen vrijwilligerswerk meer maar aanpoten. Gelukkig zijn de kinderen super geweldig waar ik elke seconde van geniet. En zij blijkbaar van mij want ze hangen in grote groepen om me heen, staan me in de ochtend op te wachten en zwaaien me uit als ik om 13:00 uur vertrek. Ik krijg zakjes ships als cadeautje. Ik knuffel me suf. Is met een begonnen maar ze worden nu wat vrijer en het is geen uitzondering meer dat er weer een aantal om knuffel komen vragen: "teatcheeeeer hug". Daar kun je toch geen nee tegen zeggen.
Vandaag vielen de lessen uit want ze moesten oefenen voor de lerarendag. Die is een keer per jaar waar de leraren geëerd worden met een ceremonie. Dus dat wordt leuk morgen. Na het oefenen moesten de kinderen wel op school blijven. Er waren geen lessen want de leraren gingen de boel versieren. Ik kroop een klas in en had lol en plezier met vele kids. Toen ik in de open hal stond, vroeg een meid mijn smoelenboek adres. Nou dat heb ik geweten want ik heb denk ik 80 keer het adres moeten opschrijven. De kids zagen dat ik het behoorlijk warm had en sommige begonnen hun schriftje als waaier te gebruiken om mij te koelen. Ze pakten een stoel en zette in twee deuropeningen een grote ventilator in mijn richting. Is het niet geweldig.....
Na een aantal uurtjes reed ik op mijn brommer van 80CC terug naar huis...nou ja, brommer. Een crossbrommertje van Yamaha waar je in een museum geld mee zou verdienen. Dat ding stond hier dood op het terrein van Jack. Ik heb dit voor 40 euro laten opknappen zodat ik tenminste wat vervoer heb naar de school en het dorp. De school ligt ongeveer 8 km hier vandaan. En yep...het is heel goed te fietsen. Maar de fietsen zijn ietwat te klein voor mij met een zadel waar je alleen maar na 5 minuten pijn van aan je kont krijgt. En daarbij is het hier gemiddeld 32 graden geweest en dan fiets ik niet want dan kom ik al zeiknat op school aan. Dus ik pak maar dat geval waar ze me al 4 km verderop mee horen aankomen. Na tien minuten rijden voel ik mijn benen 10 minuten natrillen en heb O benen. Ik moet mijn benen namelijk wat spreiden op dat ding anders heb ik de afdruk van de hete motor in mijn benen staan. Er zijn al wat haren weggesnurkt door de oververhitte motor. Al met al vinden de Thai het hier geweldig...een falang op een brommer die ze kwa model totaal niet meer kennen. Nog een week hier rondrijden en de Thai weten precies waar de falang is. Die horen ze vanzelf wel aankomen.

Vandaag heb ik nog een kokosnoot gesloopt. Die dingen kun je hier met de vleet zelf plukken. Nou ja plukken....balanceren met een bamboe stok van een meter of tien met daaraan een haak. Net als vele andere fruitsoorten waaronder mango en litchy (schrijf ik dat goed?) . Helemaal vers uit de tuin van Jack. De litchy is hier bijna zo groot als een flinke pruim. Heerlijk. Ik had al eerder een groene kokosnoot meester gemaakt (de jongere) en vandaag wilde ik een oude slopen. Het vruchtvlees is dan zoals de kokosnoot bij ons in de winkel...droog en dik vruchtvlees. Maar ik sloopte de kokosnoot niet maar dat ding mij. Boeddha domme zeg....wat een werk. Daarbij had ik helemaal niet door dat ik met het botte kapmes een blaar zo groot als een euro aan het kweken was op mijn wijsvinger. Nou nu weet ik het wel. Dat kreng doet zeer en het vel is er helemaal af. De hele ondervinger ligt open. Maak jullie niet ongerust hoor, dat zou ik niet willen want voor rest gaat het goed.
We zijn al twee keer gaan eten bij de 90 jarige opa van Jack. Een tiental neven en nichten, broers en zussen, ooms en tantes, hangen dan in kleermakerszit op de grond over het plaatselijke eten. Soms lekker maar soms toch ook even wennen. De vissen met graat en kop worden verslonden. Iedereen hangt overigens met de lepel waar ze mee eten, overal bij elkaar in de bakjes met eten. Dat is hier heel normaal. Nou, bij Frederick niet hoor....Ik krijg elke keer een Maastrichse schroevel bij het aanschouwen van deze Thaise gewoonte. Ik schep daarom vaak als eerste voldoende op zodat ik daarna niets meer hoef te pakken. Na een kwartier zit er toch van verschillende mensen speeksel in dat eten. Nou dat slikt deze falang niet door. Im Laeo (ik ben vol) is bij mij dan ook een veel gebruikt zinnetje. Gevolgd door een vriendelijk wai (je weet wel, de bekende groet) en Mai ghrab kap koon ghrab. Nee, dank je wel. Weet je, ook de termieten verdwijnen soms in de soep of op je bord. Met de chopsticks worden deze dan verwijderd en vervolgend worden deze eetstokjes is de soep schoongespoeld om er vervolgens weer sla in te stoppen waar je de rode mieren uit moet kloppen. Echt heel fijn zo'n typisch Thai open huis. Maar het huis van opa heeft wel wat hoor. Het stampt volgens mij echt uit de jaren 1900. Geweldig.
Nou, de ogen beginnen zich te sluiten dus ik ga stoppen. Morgenmiddag heb ik het gesprek met de directrice van het weeshuis. Spannend. Heel spannend.
Oh ja, wat ik nog ff wil vertellen. Ik ben een massagesalon binnengelopen voor een oilmassage voor 250 baht (6 euro) voor 1 uur. Mensen, de massage van mijn leven. Die schat was namelijk blind. Zij deed dus letterlijk alles op de tast. Maar wat een kwaliteit zeg. Enorm intens en totaal niet pijnlijk. Sommige Thai massages zijn namelijk beste gevoelig. Ik ben gelijk de komende zeven weken vaste klant.

Sawatdee ghrab, een fijne dag en ondersteun me aub morgen 8 uur Nederlandse tijd voor het gesprek.