Korte kennismaking met het weeshuis

Sawatdee ghrab,
Lieve mensen....vanmiddag was het dan zover, ik ben naar het weeshuis geweest. Na een rit van 40 km in de heerlijk gekoelde pickup van Jack, kwamen we bij het weeshuis. De spanning steeg en ik voelde me wat ongemakkelijk. Ik wist namelijk wat ik zou tegenkomen. Van buiten zag het huisje er helemaal niet verkeerd uit, denkende aan de Thaise begrippen. Na aangebeld te hebben zag ik een oudere heel vriendelijk kijkende mevrouw op ons aflopen.:" sawatdee kaa", gevolgd door een eerbiedige kai en een knikje met haar hoofd. Sawatdee kaa is overigens hetzelfde al sawatdee ghrab. Alleen gebruiken de vrouwen kaa en de mannen ghrab. Een ladyboy gebruikt dus ook kaa, daar zit niks tussen. Enfin, de vriendelijke vrouw wees naar de deuropening en ze zei iets in het Thai waaruit ik begreep dat ze ons welkom heette. Ik liep naar binnen en ik zag een ruimte van ongeveer 4 bij 6 meter. De hitte in de kamer was erg onaangenaam. Op de grond zat nog een hele vriendelijk vrouw en daaromheen 10 spelende, knuffelende baby's. Ik smolt gelijk, van de kids uiteraard. Met soms grote zwarte kraaloogjes werden we nieuwsgierig bekeken. Gelijk dook ik over de grond en pakte voorzichtig en behoedzaam een kleine meid in mijn armen. Ik voelde dat ze zich tegen mij aandrukte waarbij haar piep kleine handje mijn vinger omwikkelde en het andere handje pakte mijn mala vast. Heel interessant natuurlijk al die kralen. Haar warmte drong diep tot me door. Ik gaf haar een zoentje op haar bolle wangetje en met een kleine maar onzekere smile werd ik bekeken. Terwijl ik met haar knuffelde zag ik op de grond een zwaar gehandicapte meid liggen. Achteraf bleek dat zij slechthorend en blind was naast haar spastische problematiek. Zij zou achtergelaten zijn bij een ziekenhuis op de stoep. Ik zette het meisje wat ik in mijn armen had op de grond en boog me over het gehandicapte meisje. Ik streelde haar wangetjes en haar tot op het bot toe magere armpje. Een kleine lach kwam op haar snoetje. Onderwijl kwam er een super kleintje op me afgekropen. Al knuffelend zag en voelde ik dat ze een grote doek als luier droeg, net als alle andere kinderen. Bij mijn vraag wat de grootste behoefte was in het weeshuis kreeg ik als tweede dan ook te horen....luiers.....want daar is geen geld voor. En geld om dagelijks tientalle doeken in de wasmachine te droppen, is er ook niet. Maar het eerste antwoord was melkpoeder om ze eten te geven. Al vertalend vertelde Jack dat ik een bedrag ging besteden van 45000 bath, 1100 euro. Dit bericht werd door de vrouw emotioneel en blij ontvangen. Toen vertelde Jack ineens dat de meeste kinderen door de politie waren weggehaald bij de ouders ivm misbuik en mishandeling. Dat werd me, zoals nu ook, podverdomme te veel. Sorry voor het vloeken. Ik ging snel naar buiten want ik wilde niet dat de kids me zouden zien huilen. Buiten gekomen huilde ik tranen met tuiten. Nu dus weer terwijl ik type. Man man man, onvoorstelbaar. Hoe halen mensen het toch in hun hoofd. Het kan niet anders dan dat deze mensen ongeneeslijk ziek zijn in hun hoofd. Nadat ik mijn flinke tranen had gedroogd, liep ik al snikkend terug het huisje in. Hier werd ik door de oudere medewerkster bijzonder begripvol en lief opgevangen waarbij ze met tranen in haar ogen haar beide handen op haar hart legde en naar me knikte. Alsof ze me wilde zeggen dat ze begreep dat het mij aan mijn hart ging en met alle liefde en zorg deze kindjes wil gaan helpen.
Na nog wat kindjes geknuffeld te hebben maakte ik een afspraak voor volgende week donderdag met de directrice van daar voor een sollicitatiegesprek. Ik heb namelijk besloten mijn project hier bij Jack en Patricia (de school) 7 weken eerder te verlaten om die zeven weken letterlijk bij de kinderen te gaan wonen. Boven zou een slaapplaats zijn. Maar dat boeit me niet. Al moet ik op de grond slapen en mijn kont afvegen met een vijgeblaadje... ik wil bij de kids zijn. Wassen, eten geven, verzorgen, spelen, in slaap wiegen enz enz. Daar ligt mijn hart. Dat wil ik gedaan hebben eer ik naar huis ga.

Lieve mensen....iedereen die een bijdrage geleverd hebben wil ik zo van harte bedanken om mij de grote eer te bieden deze kinderen namens jullie die melkpoeder en luiers te bieden. Daarnaast zal ik nog kijken of er genoeg is om nog wat kleding te kopen. Zelf wil ik nog gaan zorgen voor een airco of flinke ventilatoren. Ik hoop voldoende te hebben om dit te kunnen bieden.
Maar ook iedereen die geen bijdrage geleverd heeft is heel belangrijk! Ik hoop dat jullie mij de kracht bieden om dit tot een goed einde te brengen. En mensen.... de kracht heb ik nondeju nodig....ik heb het nu hard, maar ik zal doorzetten....dat beloof ik met al mijn liefde voor deze kinderen.

Met een dikke tranen rollend over mijn wangen zeg ik, denk niet alleen aan mij maar voornamelijk aan deze kinderen.

Hoi....sawatdee ghrab, dank jullie wel, een knuffel voor iedereen.