Mijn eerste les

Sawatdee ghrab,
Vandaag kwam ik weer op school voor mijn eerste dag hulp in de les. Gelijk toen ik uit de auto stapte kreeg ik weer vele lieve blikken toegeworpen met een kai (weet je nog...groeten op de Thaise manier). Ik ging het klaslokaal binnen waar een 20 tal kids op me zaten te wachten terwijl de juf al met haar les begonnen was. Ze hadden meer aandacht voor de falang, mij dus, dan voor de les. Wel zaten ze netjes achter hun gammel versleten tafeltje in hun geel/groen uniform. In de klas mogen geen schoenen gedragen worden, behalve door de leraar. Lieve kleine kinderteentjes "keken" mij dan ook aan door de gaatjes van de sokjes. In de klas hing een groot en breed krijtbord. Nou ja, krijtbord...het groen in dit geval was geen groen meer en de laag van het schoolbord was meer losgebladerd dan dat er op te schrijven was. Je schrijft dan ook over de hobbels, bobbels en scheuren. Uiteraard is moeilijk te lezen voor de kinderen wat je op het bord schrijft. Aan de andere kant van de klas hangt een hyper modern smartbord, ja, heus! Maar het werkt niet want de aangesloten computer is dusdanig oud en versleten, dat het smartbord de computer wel eens zou kunnen laten ontploffen. En als de pc het zou doen, dan is er geen internet. Wie dus dat smartbord geschonken heeft weet ik niet maar hij is de helft vergeten. Hetzelfde als een auto kopen zonder stuur voor mijn gevoel. Oe can take my lapto if oe wan, kwam er fonetisch uit de mond van de Engelse juf. Ja heel fijn, maar zonder programma of internet heeft oe niks aan dat ding.
De juf was ongeveer 15 minuten met de les bezig toen ze blijkbaar werd weggeroepen want, als ik het goed begrepen heb van Jack die bij me was, had haar dochter zich bezeerd die op een andere school zit en daar moest ze voor gaan zorgen. Od can lealn the shildren pronouncation abc, was haar wederom fonetische opmerking aan mij en daar stond Fredericus....alleen voor de klas. 40 Thaise oogjes keken mij verlegen en afwachtend aan. Twee angstige, pitsende ogen van de zweetdruppels, keken de kinderen aan. En dat waren niet de ogen van Jack zal ik je zeggen. De les werd door mij voortgezet. In het begin erg onwennig, maar sta er maar eens terwijl je nooit voor zo'n klas hebt gestaan terwijl geen kid je verstaat of begrijpt. Daarna ging het aardig want Jack gaf mij achteraf een opbeurende portie complimenten. Voordat ik overigens mijn les begon, stonden de kids allemaal op en riepen bijna in koor de ingestudeerde zin: "goodmorning teacher, how are you." Geen kid weet wat ie zegt maar het is zo schattig. Na de les: "goodbye teacher, thank you for teaching." In de twee klassen daaropvolgend, had ik de wat oudere kids, 10, 11. Ik heb de maanden van het jaar met ze doorgenomen wat niet makkelijk was. Ook deze hele riedel hadden ze als geheugen in het kopje zitten. Toen ik dan ook besloot de volgorde van de maanden kris kras door elkaar te gebruiken, maakte ik het hen niet alleen moeilijk, maar ook mezelf. Maar het ging me aardig af, afwisselend met een vleugje humor wat, te zien aan de lieve lachjes, gewaardeerd werd.
Na drie keer 45 minuten was ik moe, leeg. De pause begon en tevens mijn eindsignaal. Buiten, onder een erg groot afdak, stonden 200 kids in de rij om hun bordje eten op te halen wat ze zich, na een dank ritueel, heerlijk lieten smaken. Nadat ze hun eigen bordje hadden afgewassen vlogen de kids het speelterrein op. Een oud vies netje hing over een stuk beton als volleybal net, zonder volleybal want die is er niet. De wat ouderen zaten een geweldige partij tafeltennis te spelen op een grote kromme en versleten plank met een balk als netje. Nou die kleine rammen er op los hoor, mieters wat kunnen die tafeltennissen. Na gespeeld te hebben met vele kids, stapte ik met een twee liter vocht minder door het zweten in de auto bij Jack en sloot mijn eertste werkdag af.
Ondanks ik het geweldig vond, voelde ik me niet prettig. Ik voel en voelde me vervelend. Ik kan niet goed thuisbrengen wat het is. Ik deel ook dit met jullie want mijn reis bestaat voor mij niet alleen uit leuke dingen en voor het completeren van mijn verhaal schrijf ik het dus ook op. Ik voel me als vrijwilliger hier op school tot nu toe een beetje als opvulling zodat de juf wat meer tijd heeft. Weet je, ik begrijp best dat een les van mij heel anders is dan van haar want de juf moet zich strak aan een schema houden en moet het veel te hoge niveau van het boek er toch maar bij de kids inpompen. Ik voel mij dan een beetje als attractie voor de kids. Een heel dubbel gevoel. Daarnaast voel ik me somber. Ik had zo bijvoorbeeld gedacht en gehoopt dat er hier in de regio meer te doen was. Maar de eerste attractie, buiten de vele tempels en de stad, is een natuurpark 150 km hier vandaan. Zonder eigen vervoer is het bijna onmogelijk daar naar toe te gaan. Over 40 km zit je al snel 40 minuten in de auto. Ik heb dus al snel het gevoel gekregen dat ik hier, buiten de school en het bezoeken van het weeshuis, vier maanden lang elke dag van 14:00 uur tot de dag erna 8 uur zit te wachten in een gebied waar niets te beleven is. Let wel, het is hier prachtig maar ik heb geen vier maanden nodig om dit kleine rustige gebied te verkennen. Na een week is het hier gewoon klaar. Als ik ‘s middags naar het weeshuis wil, moet ik 42 km rijden. Dat doe je hier met deze hitte echt niet op een fiets. Dus wil ik een motor huren maar die krijg je alleen in Nong Khai waar het weeshuis ook is. Dus zou ik de bus moeten nemen die er een uur over doet. Nou en dan weer een uur terug. Frustrerend. Ik ben me nu aan het bedenken om een tweedehands scooter van 110CC te kopen voor 600 euro. Over vier maanden kan ik hem weer inruilen voor 400 euro. Dus per dag 1.60 euro voor vervoer. Dat is toch een goede deal. En dat ding is pas 2 jaar oud. Maar.....ik moet nu 600 euro ineens neertellen en maar hopen dat hij inderdaad de 400 euro teruggeeft. Dat suist er oa door mijn hoofd. Daarbij wil ik Ellen ook iets bijzonders en moois laten zien maar dat is hier dus redelijk lastig. Ik ga er vanuit dat ik nu gewoon een dip heb en dat dit snel zal overgaan. Maar mijn doel om de kids te helpen en zeker het weeshuis, blijft en dat ga ik met bijzonder veel aandacht en plezier doen.
Ik ga me nu nog voorbereiden op de lessen van morgen.
Het ga jullie goed,

Sawatdee ghrab.