De plaats van bestemming

Sawatdee ghrab.

Nou daar ben ik dan....eindelijk op mijn plaats van bestemming. Phonphisai in de regio Noord Isaan, tegenover de grens van Laos. Een uit de kluiten gewassen dorp waar de nodige tempels staan. Van zeer oud tot "nieuw". Het landschap is geheel vlak en er zijn veel rijstvelden en landerijen. Even net buiten het centrum, ligt Isan Survivor Project. Het project van Jack en Patricia.
Het huis van Jack en Patricia ligt een stukje afgelegen van de grote weg. Een bijzonder huis waarvan ik overigens nog een foto moet maken dus die volgt. In het oude huis wonen zijn vader en moeder met de vier hondjes. De moeder zorgt voor het huishouden want pa is de hele dag werken. Hij heeft een functie bij de gemeente. Voor het huishouden betekent dus ook voor de vrijwilligers. Er zijn een aantal kamers en badkamers beschikbaar waar de moeder, Jack en Patricia, prima voor zorgen en het in orde houden voor de vrijwilligers. Ok, ik ben eerlijk, het is allemaal minder schoon dan bij jullie en mij thuis, maar dat is hier een heel normaal iets en ze kijken niet naar een spinnenweb meer of minder. Daarbij is het een open huis. Een soort drive in. Op de onderste verdieping heb ik mijn kamer. Voorzien van alle gemakken, inclusief airco. Een gewillig iets overigens, een airco, waar ik mijn vervelende verkoudheid aan te danken heb. Op de bovenste verdieping is het woongedeelte, de keuken en de diverse slaapvertrekken. Yep, en de enige deuren zijn die in de slaapkamer, die zelfs nooit op slot gaan. Dus ook geen muren.... Jullie zullen het op de foto zien. Gisteren de hele dag hier geregend, nou, het meeste water in de hemel landde volgens mij hier in de tuin, en er was dus ook een gedeelte van het woongedeelte nat. Omdat het open is en je hier zit tussen open land en diverse bomen, fruitbomen, struiken, water enz enz, heb ik duizenden vrienden erbij. Vrienden...... eh, krengen dus. Een hele horde van dat vliegend spul van klein tot groot vliegt om je oren. En dacht je nu echt dat er eentje bij is die een beetje rekening houdt met een Maastrichtenaar die het maar vieze ondingen vind... ben je mal. Ook die horde rode mieren waar ik in stond begonnen onbeschaamd hun kaken in mijn zoet vlees te boren met de hoop dat ik er van zou genieten. Heb ik er een aantal even flink moeten teleurstellen.... En weet je, zelfs de kleinste opdonders zijn nog gevoelig.
Verder heeft Jack hier een aantal Mangobomen die uitgebloeit zijn. De komende weken ga ik dus heerlijk genieten van deze zalige vrucht.

Vandaag ben ik in de school geweest waar ik les ga geven. Een behoorlijk grote school met veel ruimte waar ongeveer 200 kids zitten tussen 6 en 12 jaar. Ik kreeg van Jack een rondleiding en stelde mij voor aan de lerares Engels, juffrouw Ieuw (Fonetisch). Toen de kids zagen dat er een Falang (zo wordt hier een buitenlander genoemd) uit de auto stapte, waren alle prachtige nieuwsgierige Thaise oogjes op mij gericht. Van velen kreeg ik de welbekende begroeting op zijn Thais. De handen tegen elkaar, voor je lichaam en ter hoogte van de borst, gevolgd door Sawatdee Ghrab (Sawatdee kaa voor de vrouwen). De handen voor je houden noemen ze hier Wai. De wai kan vier manieren. Ter hoogte van de borst voor de jongeren (oudere naar jongere), ter hoogte van de kin voor de ouderen (jongere naar oudere), ter hoogte van je ogen voor de begroeting naar een monnik en geheel op het hoofd (inclusief een diepe buiging) voor iemand van het koningshuis. Goed....de Thaise oogjes....daar was ik gebleven. De kids droegen een groen uniform en de meesten hadden volledig versleten schoentjes of liepen gewoon op hun sokken. Nou ja ze waren licht herkenbaar als sok want ik zag meer blote teentjes dan sok. Terwijl ik met Jack over het schoolplein liep, liepen de kids al giechelend en huppelend achter ons aan. De groep werd steeds groter en toen ik me omdraaide en ze liet schrikken, was het ijs gebroken en de Thaise kids begonnen lekker uit te dagen enz. Mensen....fan-tas-tisch, wat geweldig. Nou op deze school ga ik dus lesgeven en daar gaan jullie nog meer over horen, geen angst.....
Dus voor nu... denk aan jezelf maar ook een beetje aan mij, hihi

Sawatdee ghrab