Bangkok deel 1

Sawatdee ghrab allemaal,
en...nog niet suf gelezen in mijn eerste verslag? Mooi...dan volgt nu nummer twee.
De tijd vliegt. Echt niet normaal. Maar dat is met alles natuurlijk. Mijn eerste dagen in Bangkok zijn geweldig, al ben ik nog niet echt ver van het hotel vandaan geweest. Er is hier zo veel te doen en ik doe weer enorme indrukken op. Ik voel me als een vis in het water hier in Bangkok. Waarom.... ja, weet je, eigelijk is er niet veel verschil met Nepal. Ik bedoel dan met name het dagelijkse gebeuren op de straat. Zo zit ik bijvoorbeeld in Khoa San Road met mijn hotel. Een van de bekendere straten in deze buurt van Bangkok. Het barst hier van de winkeltjes en kraampjes. Een druk gebeuren met taxi's en tuk tuks. Als je door deze chauffeurs al niet uit je broek gereden wordt, dan scheur je je broek wel kapot na een lelijke val nadat je een enorme kuil of losliggend gesteente van dichtbij bent gaan bekijken. En nee Tijgertje, ik ben nog niet onderuit gegaan dus hou je lach nog maar ff in.
Daarnaast heb je de vele Loks (fonetisch want ik heb geen idee hoe je het schrijft). Loks, zoals de Thai ze noemen, zijn niet meer dan de rijdende kraampjes, een grote bak op wielen. Geef het maar een naam. In ieder geval worden op deze loks veelal eten verkocht. Elke lok ziet er daarom nog lekkerder uit dan de ander. Ondanks dat ze bij ons zeker niet gebruik zouden mogen worden door de Keuringsdienst van Waren. Maar.... alles wat je maar wilt eten wordt voor je neus klaargemaakt en gesneden. Zelfs de loks met daarop bakken uitpuilend van de diverse insekten en ongedierten die normaliter over de grond horen te kruipen, zien er nog lekker uit. Maar mensen... die Thaise mensen slikken er wat door hoor want er wordt gretig van dat ongedierte gegeten. Dan loop je natuurlijk elke meter een verkoper tegen het lijf. De ene is een taxichauffeur, de ander verkoopt costuums (weet ff niet hoe ik dit schrijf, hihi). De ene is een tuk tuk chauffeur en de ander verkoop diverse prullen. Zo kan ik wel een tijdje doorgaan. Mai ghrab, simpel dus gewoon "nee" is een snel geleerd woord. Degene die me vorig jaar in Nepal gevolgd hebben zullen dus begrijpen dat ik zei dat het hier te vergelijken is met Nepal.
Tussen de zeer oude en bouwvallige panden, van klein tot enorm groot en hoog, zijn er de vele tempels. Zo loop je langs een vuilnisbelt en een seconde later sta je in pracht en praal. Een tempelcomplex heb ik gisteren bezocht. Geweldig mensen. Toevallig was er net een Boeddhistische dienst en ik maakte hier gelijk gebruik van. Ik nam mijn mala in de hand, groette op de gebruikelijke wijze de enorme prachtige goudkleurige Boeddha en begon te reciteren. Gelijk voelde ik het enorme gemis van mijn dames thuis toch wel wegzakken. Zoveel indruk heeft het weer op me gemaakt. Maar.... poefff, missen doe ik mijn dames hoor.
Straatkinderen ben ik hier (nog niet) helemaal nog niet tegengekomen. Misschien ligt dit aan de wijk van Bangkok, geen idee. Wel veel zwervers en bedelaars. En ik heb eigenlijk nog geen bedelaar gezien die geen handicap had. Ik heb zelfs gezien dat een moeder (neem ik aan) haar zeer zwaar gehandicapte zoon, liggend in een grote rolstoel, voor de ingang van de tempel plaatste. Ik zag dat zij een radio bij hem neer zat. Net zo dat de jongen met zijn verminkte hand, de zenders kon verwisselen. Aan de andere hand werd een fles drank neergezet en tussen zijn benen een grote bak. Een bak waarin de mensen hun bijdrage kunnen leveren. Voor wie deze bijdrage dan is, zal ik me niet over uitlaten, al spreekt mijn opmerking al vooroordelende boekdelen. Na deze jongen geinstalleerd te hebben, verdween moeder en liet hem staan onder een parasol die de zon wel tegenhield maar niet de enorme hitte hier. Triest om te zien en vond het ook erg vervelend. Maar dit is hier wel schering en inslag, ik doel dan op mensen die bedelen, gebruik makende van hun handicap. Maar.... ik noem het gebruik maken....is het niet een vorm van overleven voor deze mensen? De voorzieningen voor dit soort mensen zal hier uiteraard niet zo zijn als bij ons en ze zullen dan de weg van de minste weerstand moeten kiezen.
Wat ook voor onze normen echt niet kan is dat tot zeker drie uur in de ochtend, de kinderen bij pa en ma staan bij de zeer vele kraampjes die ik eerder noemde. Ze liggen op schoot of gewoon op een oud vies dekentje onder het kraampje te slapen. Of ze zitten nog te spelen. Echt waar....helemaal midden in de nacht van het enorme nachtleven hier in Khoa San road. Want zo kun je het noemen. Wat een mensenmassa. Het lijkt wel of loks en kraampjes verdriedubbeld zijn. Je loopt over de hoofden van de mensen terwijl je maag op en neer trilt van de veel te harde muziek die op elke tien meter gedraaid wordt.
Gisteren ook nog naar de rivier gegaan en daar een uur zitten genieten van een prachtige skyline van Bangkok. Super prachtig. Een grote luidspreker stond midden tussen de mensen en daaruit klonken best aantrekkelijke klanken van Thaise muziek. En toen kwam voor mij een tranentrekker. Precies om zes uur klonk luid het Thaise volkslied. Mensen..... iedereen...ja, alle honderden mensen, sprongen op en stonden met zeer veel respect in de houding te luisteren naar dit prachtige (vind ik) volkslied. Echt iedereen.....onvoorstelbaar. En dit enorme respect kun je overdreven vinden. Maar bij mij rolden de tranen over de wangen bij het aanschouwen van dit prachtige gebeuren.
Sawatdee khrab lieve mensen