Krabi 2

Sawatdee ghrab
vanuit Oa Nang, Krabi, mijn laatste verslag over deze plaats. Gisteren zou ik gaan duiken, maar dat was vandaag. Dus ben ik gisteren naar een nabij gelegen eiland geweest. In deze regio zijn vele eilanden waar je met een longtale boat naar toe gebracht kunt worden. Een longtale boat is een grote uit de kluiten gewassen smalle roeiboot die plaats biedt aan een 8 tal personen. Het ruw geschaafde hout waarvan ze gemaakt zijn, wordt bedekt met een gammel ijzeren buizen fabricage waarover een versleten op een zeil lijkende doek ligt. De overkapping. Het biedt twee dingen: het een beetje tegengaan van het verbranden van lijf en ledematen en het zorgt voor gaten in je hoofd van het stoten tegen die ellendige buizen. De bootsman zegt netjes op gebroken Engels: "mine your ead", even letterlijk geschreven zoals het klinkt. Als hij bedoelt dat je je hoofd niet moet stoten dan is hij toch een beetje te laat want het hele hekwerk rammelde van mijn kopstoot. Achter op de boot staat een enorme oude versleten dieselmotor. Hieraan is een lange as van zeker drie meter gemaakt met daaraan de propeller. Nadat iedereen zit start hij de motor waarbij de zwarte grote rookwolk met diesellucht je komt verfrissen. Dat ding gaat nog goed vooruit ook alleen gaat het geluid 10 keer harder dan de snelheid van de boot. Maar het heeft wel wat.
Zo werd ik dus naar een eiland gebracht. Toen ik uit de boot sprong merkte ik pas hoe warm het heldere water was. Volgens de buddy van het duiken later te noemen in dit verhaal, zo'n 29 graden. Het eiland was prachtig. Een wit strand met een prachtig uitzicht uit de baai en over de prachtige bergen. Nou ja, uit de kluiten gewassen rotsen. Na een half uur durende wandeling naar het andere gedeelte van het eiland en een lunch in een typisch Thaise eetgelegenheid, ging ik een half uur de zee in. De zachte maar sterke golven brachten mij in onbalans terwijl het warme water mijn vermoeide lijf streelde. Voldaan ging ik weer genieten van de diesellucht en het onvoorstelbare uitzicht over de kust van Oa Nang.
Ik ben trouwens gestopt met schrijven na de afgelopen zin want ik voelde me erg vervelend. Mijn ziekte en het gemis van mijn lieve schat en mijn Tijgertje speelde even parten. Maar na een wederom onrustige nacht, ga ik nu verder......
De ochtend was aangebroken van de dag van het duiken. Door een heerlijk gekoeld busje werd ik naar een pier gebracht waar meerdere duikers stonden te wachten. Met een luxe longtale boat werden we verderop in zee naar een klein schip gebracht dat alle voorzieningen aan boord had voor het duiken. Na een welkomswoord van de medewerker van de duikschool, werd ik voorgesteld aan mijn buddy. Je duikpartner wel te verstaan. Deze Franse goed Engels sprekende man was super vriendelijk. Terwijl we met een gezellig gesprek bezig waren voer de boot richting Phi Phi eilanden, een ongeveer twee uur durende trip. De Phi Phi eilanden zijn een van de mooiste hier in Thailand, zo niet de mooiste. Terwijl ik aandachtig luisterde wat mijn buddy Nico mij te vertellen had, werd ik erg afgeleid door het enorme plaatje wat ik buiten zag. Het ene eiland naar het andere, de ene rots mooier dan de andere en dat allemaal in een prachtig heldere zee. Een uitzicht dat ik nog nooit had gezien, wat prachtig. Terwijl de boot rustig op en neer bleef schommelen, kreeg ik de briefing van de eerste duik. De duikuitrusting werd in orde gemaakt en gecontroleerd. Ik kreeg wat gezonde kriebels want het was voor mij 23 jaar geleden. Ik kreeg een wetsuite, gelukkig een met korte mouwen en broekspijpen. Terwijl ik flink aan het pak aan het trekken was om het aan te krijgen, hadden we de duikbestemming bereikt. Ik deed mijn duikuitrusting aan en met een toch wat onzekere sprong, jumpte ik in het heerlijke water. Na een korte bijles, wat verplicht is, begon ik te dalen. Erg onwennig en het gevoel van te weinig adem maakten mijn eerste meters onzeker. Maar ik had het snel te pakken en langzaam doken we naar 14 meter. Wat een pracht en praal, jusus, onvoorstelbaar. De ene vis nog groter en mooier dan de ander. De ene koraal nog kleurrijker dan de ander. Het zicht was best aardig en Nico maakte foto's. Ik genoot. Ik zal niet alle vissen gaan beschrijven want dan raakt mijn geheugenkaart vol. Maar geloof me....dit vergeet ik nooit.
Na mijn eerste duik kreeg ik complimenten dat ik het heel goed deed maar dat ik mijn armen gebruikte en teveel bewoog. Dit leidde tot een kortere duik omdat je te veel zuurstof verbruikt. Mijn tweede duik die dag, nog wat verder de zee in bij een ander eiland, was nog mooier dan de eerste. Ik bewoog al niet meer met mijn armen en voelde mij als een Maastrichtenaar in het water. Een octopus gezien. Heel zeldzaam. Helaas lieten de roggen en zeeschildpadden zich niet zien want de stroming was te hard. Maar het andere pracht en praal zorgde niet voor teleurstelling. Tevreden en moe klom ik weer aan boord.
Overigens, ik zei net Maastrichtenaar....je gelooft het niet.... Ik vroeg of er ook Nederlanders werkten waarop gelijk een aantal vingers wezen naar een medewerker die verderop stond. Ik ging naar hem toe en yep, hij kwam uit Nederland. Hij vroeg of ik uit Brabant kwam waarop ik antwoordde uit Maastricht. Hij lachte en zei: "iech oach". Hoe toevallig is dit. Op zijn Maastrichts gingen we verder waarbij hij vertelde met een Thaise te zijn getrouwd en in Krabi woonde.
Nou tot zo ver... ik ga douchen, en koffers pakken. Om twee uur word ik opgehaald om met de boot naar Phuket te vertrekken. Ik verblijf daar anderhalve dag op Kamala beach en vertrek dan dinsdag voor mijn grote doel, de kids op school en in het weeshuis. Dat zullen heel andere verhalen worden.
Sawatdee ghrab